Twee levensechte verhalen waarom we hulp geven aan de Weduwen van Srebrenica.
Suhra Omerovic
In de buurt van Zalužje, in het dorp Biljače, ontmoeten we de weduwe Moeder Šuhra (geboren in 1944), die ons met tranen in haar ogen verwelkomt omdat er al heel lang niemand naar haar toe is gekomen.
Zoals ze zegt, er is niemand om haar een glas water te brengen. Ze heeft één dochter die haar één keer per jaar bezoekt, wat erg moeilijk voor haar is. Voor elk kleinigheidje en elke dienst waarvoor ze hulp nodig heeft moet ze iemand betalen omdat er niemand is om haar te helpen. Ze leeft van haar pensioen, maar tegen de tijd dat ze de rekeningen en medicijnen betaalt, heeft ze bijna niets meer over.
Moeder Suhrar heeft 5 operaties ondergaan. Ze krijgt ook insuline voor suiker die haar buurman haar elke ochtend geeft. Daarvoor betaalt ze hem 50 KM aan het einde van de maand omdat, zoals ze zegt, hij anders de volgende maand niet meer komt. Suhra heeft het moeilijk om van haar pensioen te leven, medicijnen zijn duur, maar ze moet ze kopen.
Het leven bracht haar ontelbare keren in verzoeking, en alleen haar geloof in God redde haar. Na massale operaties en vechten voor haar leven, geeft ze niet op omdat, zoals ze zegt, alleen de hulp via Stichting Proplan en de partner Emmaus haar redde.
Toen de oorlog uitbrak, werd het leven van haar zwaar beproefd. Moeder Suhra verliest haar man en enige zoon. Alleen God weet hoeveel deze vechtende moeder heeft geleden, maar ze blijft leven. Het leven was meer dan 20 jaar heel moeilijk voor haar omdat er NIEMAND was om een keer binnen te lopen. Maar nu zijn wij gekomen in de hoop haar op alle mogelijke manieren te helpen en haar verdriet en eenzaamheid te verlichten. Zin om te praten, om iemand te hebben om koffie mee te drinken en om je verdriet en pijn mee te delen.
Suhra Malic
Šuhra Malić, woont in Potočari. Ze verloor twee zonen in de oorlog, die haar trots waren, voor wie ze alles over had om ze een goede opvoeding te geven met een goede toekomst.
Een zoon was elektrotechnisch ingenieur, hij laat een 6 maanden oude kleinzoon achter (1992).
De tweede was een ambachtsman, Šuhra vertelt trots over de zoon die samen met zijn vader de mooiste tafels en stoelen maakte, evenals andere meubels. “Ze waren mijn trots en mijn alles”.
Šuhra vertelt: “Ik verloor twee zonen, twee broers, drie zwagers en twee schoondochters, en mijn zus werd in de gemeente Bratunac in haar huis verbrand, samen met een aantal andere vrouwen. We hebben deze catastrofe overleefd maar we zullen het nooit kunnen vergeten. De beelden van wat meegemaakt is in Srebrenica en in 1995 in Potočari, het scheiden van de mannen en vrouwen en de vrouwen en kinderen afvoeren in bussen naar kampen, dit kunnen we nooit in ons leven vergeten.
“De woorden van haar kleinzoon staan nog steeds In Šuhra’s verbrijzelde ziel. Woorden die we zo vaak horen als we haar bezoeken maar haar toch helpen door erover te praten. Dat de kleinzoon zo naar zijn vader verlangde en zei, “Wanneer zal papa naar me toe komen? Wanneer stoppen ze met schieten…”
Šuhra onderging grote ontberingen om haar eigen huis in Srebrenica terug te krijgen. Dat alleen al heeft ook weer heel wat energie gekost. Moeder Šuhra woont alleen en haar dochter in Zweden. Naast het bezoek team van Stichting Proplan en Emmaus bezoekt haar neef Mensur haar van tijd tot tijd, die volgens haar een grote hulp is.
Daarom helpt Stichting proplan!
Helpt u mee?
