Jamina’s levensverhaal
29-12-2016 – Op dit moment heb ik veel op mijn hart, maar ik zal proberen om uw een verhaal te schrijven dat recht uit mijn hart komt.
Mijn naam is Jasmina.
Ik woon in een klein land in de Balkan, Bosnië en Herzegovina. Ik ben nu twintig jaar, maar ik voel me ouder vanwege het leven wat ik geleid heb en de ervaringen die ik heb opgedaan. Zo heb ik me altijd gevoeld en ik voel me ouder dan mijn leeftijdsgenoten.Oorzaak van dit alles was dat ik als kind versleten kleding en oude schoenen droeg. Ik kon bijvoorbeeld in de pauze beter niet op school blijven; want ik kon geen maaltijd betalen; en om andere kinderen te zien eten als je zelf honger hebt is moeilijk.Het is moeilijk om erover te praten en ons die dagen te herinneren, maar aan de andere kant ben er ik trots op; zeker ik ben trots dat ik die dagen doorstaan heb. Ik, Jasmine, ben opgegroeid in armoede, maar het was materiële armoede, geen geestelijke armoede.
Ik noem deze periode van mijn leven, overleven, dag bij dag, voor mij en mijn familie.
Mijn moeder vocht voor het leven van mij en mijn broer. Ze gaf ons zoveel als ze kon. De sterkste vrouw ter wereld, de dapperste. Mijn moeder is mijn trots. Mijn broer heeft het syndroom van Down. Mijn vader was een chronische alcoholist en zorgde niet voor het gezin. Mensen zoals hij geven niet veel om hun gezin, hij geeft om alcohol en plezier. Hij is alleen op papier het hoofd van het gezin en vader geweest. Al vanaf zijn jeugd heeft mijn moeder er onder geleden. En waren er tranen van mijn moeder, als hij ons onder een voorwendsel elke keer hongerig wegstuurde om te gaan slapen. Ze wist niet hoe ze het kon rechtvaardigen dat wij niets te eten kregen.Ik fantaseerde over de dag dat alle tranen van haar gezicht waren gewist. Ik wilde haar de gelukkigste vrouw ter wereld maken. En om mijn broer al het geluk van deze wereld te geven, omdat ze dat net als ieder mens verdient. Ik wilde dat alleen maar om een glimlach op haar gezicht.
Op mijn zevende jaar schreef mijn moeder mij in voor het eerste leerjaar, hoewel ze niet wist of ze in staat zou zijn om aan alle verplichtingen die dit met zich meebrengt te voldoen. Maar ze geloofde in God en dat elk kind in deze wereld zijn eigen geluk krijgt. En vanaf de eerste dag op de lagere school was ik een uitstekend student, en werd altijd geprezen door leraren.Ik was blij en vrolijk, vol leven en hoopte dat alles op een dag voorbij zou zijn. Tegenover klasgenoten maakte ik vaak grapjes over mijn versleten kleding, oude schoenen en geen lunchpauzes. Ik zei tegen mezelf dat het voorbij zou gaan, en dat hun gepest en gegrap over mijn lot tijdelijk was, want op een dag zal ik beter zijn dan ze allemaal samen. Ik zal een succesvolle sterke vrouw zijn, die voor haar familie het lot zal verbeteren, en voor alle kinderen in de wereld, net als zij zal zorgen Een vrouw die zal vechten voor de rechten van arme mensen en dat zal hen te helpen, ongeacht wat.
Maar er komt een eind aan al mijn fantasieën.
Nadat ik de vierde klas voltooid had, was mijn moeder niet in staat om mijn verdere opleiding voort te zetten. De kosten werden te hoog er was niet langer het geld om alle kosten te kunnen dekken. Ik verloor toen alle hoop; maar er bleek licht aan het eind van de tunnel te zijn. Dit licht heeft een naam. Rasim LEMEZOVIC, een man die werkt in de stichting “Mensen werken voor mensen,” in Tuzla. Hij hoorde het verhaal van mijn familie in de lokale “Center for Social Work” en besloot om ons te helpen. Mijn familie en ik zijn op alle mogelijke manieren geholpen, en vooral voor mij was het belangrijk dat ik mijn opleiding voort kon zetten, omdat, zoals hij placht te zeggen: “Het een schande is dat slim en intelligent meisje als ik geen recht heeft op onderwijs”. Tot het einde van mijn basisonderwijs heeft hij geholpen.
Stichting Proplan schiet te hulp
Toen ik naar de middelbare school moest besloot de heer Rasim om hulp bij zijn vrienden te zoeken, voor de hogere kosten van mijn opvoeding, want naast mij waren in dat programma nog meer kinderen. Op zijn roep om hulp kwam antwoord van een bewonderenswaardige man, nóg een beschermengel, Willem Pronk, met zijn Stiching Proplan. Hij koos mij in het bijzonder, een prachtige ‘gentlemen’. Tijdens het gesprek werd ik bijvoorbeeld geholpen met de inschrijving op de school voor verpleegkundigen.
Geld voor voedsel, kleding, reizen ticket werd voldaan, op één voorwaarde: dat ik niet zou veranderen en blijven vechten voor zichzelf. Ik zou een uitstekende student zijn en fatsoenlijk en moreel meisje. Dat was niet moeilijk te kiezen; ik zou het pad van het succes te nemen. Ik loop het met het hoofd rechtop en met een glimlach op mijn gezicht. Want, zei Willem, ik heb niets om voor te schamen, ik kan trots op zijn op mijn verleden.
Ik beloofde hem, dat ik in ieder geval, zal proberen om de beste resultaten te hebben. En zo ging het. Willem is de basis, elk jaar ontvang ik via Rasim geld, en elk jaar werd ik steeds beter en beter. Elk jaar bezocht ik hem, en ik eens zou hem te begroeten met een diploma in de hand met daarin de beste kwaliteiten en met een glimlach op mijn gezicht. Alle vier jaar heb ik weer geprobeerd recht te doen aan zijn vertrouwen zodat hij en Rasim zijn trots op me kunnen zijn. De basis was wederkerigheid en vertrouwen en ik wist dat.
Ik heb de school voor verpleegkundigen als een veelbelovende student afgemaakt. Ik studeerde af in de hoogste rang en met lof. Als beloning kreeg ik een baan bij de hulpverlening, weer door mijn beschermengel. De baan heb ik vooral gekozen omdat het iets moois is, en het voldeed aan al mijn fantasieën. Ik werk als een paramedicus in een humanitaire organisatie “Internationale Solidariteit Forum Emmaus” in BH om arme mensen te helpen, en alle mensen die hulp nodig hebben.
Ik werk in de stad, als onderdeel van de organisatie die de ouderen helpt, achtergelaten door hun familie en met kinderen zonder ouderlijke zorg. Ik werk met mensen die mijn hulp nodig hebben en dat geeft veel voldoending. Dit is wat ik wilde en waar ik mijn hele leven hebt gedroomd. Naast dat alles, kan ik geld verdienen dat ik aan mijn moeder kan geven. Mijn broer en mijn vader zijn uiteindelijk veranderd en richten hun levens anders in.
Ik kan zonder enige schaamte praten over het feit dat ik als een kind dat uit een arm gezin kom. We zijn blij de namen van onze beschermengelen te noemen: Rasim en Willem, die hebben bewezen dat je anderen, die weinig geld hebben, kan helpen. En dat onvoorwaardelijk te doen zonder iets terug te vragen. Willem vertelde me dat ik mensen nodig heb die ik kan helpen, net zoals hij mij geholpen heeft toen. Nog steeds spelen in die woorden door mijn hoofd; “God heeft een doel voor je pijn, heeft een reden voor je strijd en beloning voor je loyaliteit. Geef niet op! ‘En ik zal nooit opgeven mijn vrienden, ongeacht wat ik heb bereikt; ik zal ernaar streven om het nog meer te bereiken. Dat ik elke dag een beetje beter mag worden. Ik wil mijn verdere studie voltooien en verdere verbeteringen in mijn werk aanbrengen. Ik ben nu zelfstandig en in staat om anderen te helpen. Ik zal proberen om dat elke dag een nieuw en goed werk doen, want een heerlijk gevoel als je iemand te helpen, en nog mooier als je het gevoel hebt dat iemand geholpen is. Je moet leren om te geven, niet omdat je veel, maar omdat je weet dat je niets hebt!
